نامه

روح و روانم تیکه پاره است... امروز برای بار چندم حتی نتونستیم خداحافظی کنیم و صحبت مون رو تموم کنیم. دلم تنگه و تحت فشارم از همه طرف مخصوصا استاد راهنمای لعنتی که زندگیم رو جهنم کرده. امروز یکم به پدر توضیح دادم که چقدر افکار مسخره این آدم باعث فشار زیاد روی من و جلو نرفتن کار شده. حداقل حس سبکی داشتم بعدش یکم...من خیلی وقته به این نتیجه رسیدم که EQ بالای من بیشتر از اینکه باعث رشدم بشه مایه دردسره برام:مثلا شاید یه نفر دیگه نفهمه که درسته شرایط اینترنت بده ولی این معلومه که تو نهایت تلاشت رو برای برقراری ارتباط نمی کنی. معلوم بود که بی حوصله بودی نسبت به دفعات قبل و حتی معلوم بود وقتی خیلی از ظاهرم تعریفی نکردی. معلوم بود که حتی اگه اینترنت هم قطع نمیشد باز هم خیلی قصد موندن و شنیدن حرف های من رو نداشتی و اینکه برای زنگ زدن به من بعدش هم خیلی تلاشی نکردی. با این همه، اینم معلوم بود که سعی کردی مطمئن شی حالم خوبه حتی اگه بازم وقتی شروع کردم به درد دل کردن به بدترین شکل جواب دادی - محبتت عمیق نبود و دنبال تموم کردن بحث بودی و این به من حس خفه گی میده. شاید اگه خیلی از این سیگنال ها رو راجع به تو و بقیه آدم ها نمی گرفتم زندگی شاد تری داشتم. کلا تو زندگی هرچی کمتر بفهمی خوشحال تری متاسفانه. این رو تازه متوجه شدم که : من همیشه اول میرم... با اینکه تا به حال فقط یه رابطه رو تموم کردم ولی مطمئنم حتی اگر دیر شده باشه ولی من اول میرم چون من میدونم که تمام تلاشم رو برای حفظ یه رابطه یا بهبودش انجام میدم وقتی طرف مقابلم برام انقدر مهم میشه،‌ زود میفهمم کی من رو به خاطر خود خودم و با همه ی ویژگی های خوب و بدم دوست داره و کی میخواد من رو به اون شکلی در بیاره که خودش میخواد. هیچ وقت کل نامه...

سرعت جریان زندگی برای آدم هایی که عمیق دل می بندند و سخت دل می کنند می تونه خیلی در هم شکننده باشه... نامه...

شب سال نو میلادیه و من تنها در اتاقم نشستم. مثل دو سال قبل. البته کریسمس امسال بسیار بهتر و متفاوت بود چون با دختردایی در بوداپست گذشت. سال ۲۰۲۲ سال پر چالشی بود و من اتفاقات زیادی رو تجربه کردم که خیلی هاشون دردناک بودن. از صمیم قلب امیدوارم سال ۲۰۲۳ با همه ی مردم دنیا علی الخصصوص ایرانی ها مهربون تر باشه و آرامش و شادی رو بتونیم تجربه کنیم. خستگیم هنوز کامل در نرفته و واقعا دلم نمیخواد هنوز برگردم سر کار. ولی میدونم که تغییرات جدی باید به یاری خدا توی سبک کار کردنم و زندگیم ایجاد کنم. اتفاقات اخیر درس های زیادی برای من داشت که امیدوارم یادم نره. درسته درد عمیقی رو تجربه کردم ولی حس می کنم شناختم از خودم خیلی خیلی بیشترشده و بابت این خیلی خدا رو شکر می کنم. هنوز هم چیزهای زیادی رو به تعویق میندازم ولی اشکال نداره همین که نسبت بهشون آگاهی پیدا کردم به نظرم میتونه کمک کنه که کمتر آسیب ببینم. به نظرم مهم ترین آرزویی که دارم امسال اینه که بتونم خیلی بیشتر با خودم مهربون باشم. نقص ها و اشتباهاتم رو با مهربونی و صبوری بپذیرم و در جهت بهتر شدن قدم بردارم بدون اینکه مدام بخوام خودم رو سرزنش کنم. ضمن اینکه دوست دارم توی کارم هم خیلی بهتر بشم و قدم اول برای این کار اینه که مطالعه ام هم بیشتر بشه در مورد کارم و کمتر حس بی سوادی بکنم. به قول این جوک های بی مزه سال نویی: پست بعدی رو در سال آینده میگذارم. :-) نامه...